Recent was er "The Devil Wears Prada" op tv. Wegens gebrek aan beter dan toch maar gekeken. De eerste keer dat ik deze film zag, ging ik met medestudenten naar de "ladies at the movies" in de Kinepolis in Leuven. Je weet wel, die acties op donderdagavond enkel en alleen voor vrouwen waar menig man zich de vraag stelde wat daar eigenlijk gebeurde en of het eigenlijk wel de moeite was. Wel, in die tijd wel. De beautyverwennerijen en het uitdelen van prijzen door het team van Mister Belgium maar vooral de primeur van een film maakte het een aangename belevenis. Al zal die goodiebag er ook wel voor iets hebben tussengezeten want in die tijd waren die nog degelijk gevuld met bruikbare spullen. Bij latere versies zou ik eerder van een teleurgestelde en kalere reis terugkeren. Nu ja, een studentenhand was nu ook eenmaal sneller gevuld zeker? 😉

Het verhaal en de betekenis ervan

Maar goed, dat is niet waarover ik het wilde hebben. Wel over de film die dan misschien niet meteen voor iedereen de "prijs voor de beste film van het jaar" zal winnen, maar voor mij wel een persoonlijke betekenis heeft en een diepere impact had. Al zou ik dat de eerste keer dat ik hem zag niet beseffen, maar die tweede keer... ojeetje eens de sluizen opengingen... tranen met tuiten heb ik gehuild met de dag nadien kikkerogen, je wil het niet weten!

Toen ik de eerste keer de film zag studeerde ik nog. Ik was ambitieus, ik had een droom, een richting én ik leefde daar zo naartoe. Ik had een beeld voor ogen over hoe het zou zijn om af te studeren, maar vooral om te gaan werken en dan nog in de richting waar mijn hart lag. Zalig leek me dat. Naïef ook, zou ik later ontdekken.

Sterker nog en ironisch genoeg herinner ik me nog dat ik daar in de filmzaal zat en dacht: "goh dit gaat me niet overkomen, zo ver zou ik het niet laten komen voor zo een baas wil ik niet werken want dan trap ik het af!"

Toen ik dus recent de film voor een tweede keer zag, meer dan 10 jaar later trouwens (!), leek het wel of ik een koude douche over me heen kreeg. Alsof dit een film was die mijn leven had uitgebeeld. Een jong meisje met een droom: journaliste worden maar om daar te geraken een job aannam als assistente voor de grootste b*tch als leidinggevende. Het zou tijdelijk zijn, slechts een opstapje naar datgene waar haar hart lag.

Aanvankelijk leek het haar allemaal niet zo veel te kunnen deren. Ze had een toekomstbeeld voor ogen, bleef daarop gefocust en deed ondertussen haar ding. Ze lachte met de bedrijfscultuur, het systeem en bleef vooral herhalen dat het maar tijdelijk zou zijn, iets waar ze niet blijvend deel van wilde uitmaken. Al snel wordt duidelijk dat ze het niet zal redden in de job, tenzij ze zich meer zou confirmeren en vooral beter haar best zou doen om tegemoet te komen aan de eisen van de slavendrijfster. Eisen die steeds extreem waren en waarvoor ze telkens meer over haar grens zou moeten gaan om ze waar te maken. Dat betekende ook dat ze zich steeds meer begon aan te passen om er toch maar aan te voldoen, met als gevolg: het uit het oog verliezen van haar doel en sterker nog... van zichzelf. Daarnaast vervreemde ze ook meer van haar partner en vrienden, het werk kreeg immers steeds voorrang, iets wat ze zelf niet doorhad.

Neen, dat laatste is misschien niet helemaal waar. Ze had het ergens maar al te goed door, maar voelde zich duidelijk in een tweestrijd: tussen de eisen waaraan ze binnen haar job(behoud) voor haar leidinggevende moest voldoen om deze tevreden te houden enerzijds en anderzijds de (logische) wens of eisen van haar partner en omgeving om er ook voor hun te zijn. Ze blijft ver gaan om haar job te behouden, wordt er zelfs goed in maar het eist wel zijn tol: het uiteindelijke verlies van haar partner (en vrienden).

Gelukkig komt ze op het einde tot inkeer. Ze beseft dat trouw blijven aan zichzelf, haar waarden en principes, meer waard is dan de job en hoe ze er behandeld wordt. Zeker wanneer ze meermaals vaststelt dat ze slechts allemaal "een makkelijk weg te werpen vaatdoek" in het systeem zijn. Eerder een voorwerp dan een mens, vervangbaar dus en zonder waarde. Eind goed, al goed dus zeker als je weet dat ze nadien toch een job beet heeft die ze wél echt wil...

Het erge van alles vond ik dan nog dat die bewuste leidinggevende, een keiharde tante, uiteindelijk ook een portie leed (echtscheiding) te verwerken kreeg en daardoor even "menselijk" leek te worden. Ik koesterde hoop, maar helaas inzichten kwamen er niet, ze ging gewoon verder als voorheen. Ik merkte dat ik er zo boos van werd, waar het recht wordt gehaald om anderen zo te behandelen...? Zonder respect, dankbaarheid en menselijkheid.

De link met burn-out?

Dus ja, The Devil Wears Prada is in mijn ogen een burn-outfilm vanwege de link met een aantal elementen die aanleiding kunnen geven tot een burn-out zoals onder andere:

• Steeds meer en harder moeten presteren/voldoen aan verwachtingen (van de leidinggevende)
• Steeds meer eisen opgelegd krijgen binnen het takenpakket zelf: meer taken krijgen dan voorzien en binnen kortere tijdspanne
• Meer tijd moeten spenderen aan de job (om aan de taken te kunnen voldoen) waardoor de work/life-balance uit balans geraakt ten koste van je privéleven
• Jezelf gaandeweg uit het oog verliezen: wie je bent, wat je wil, wat je waardes zijn
• Het aanvoelen van de tweestrijd: (onbewust) beseffen dat het de verkeerde kant opgaat maar je het gevoel hebt niet anders te kunnen dan verder te zetten omdat je wil tegemoet komen aan je job(behoud)
• Denken dat de drukte tijdelijk is of het zal beteren maar het einde precies niet in zicht lijkt te komen, al blijf je dat excuus wel opwerpen om jezelf en de omgeving gerust te stellen
• Leidinggevende en/of collega's en/of bedrijfscultuur die maken dat je wel moet confirmeren ook al kan je je daarin niet vinden
• Het verwateren van andere aspecten in je leven: hobby's, vrienden, familie, ... en daarbij belangrijke gebeurtenissen (moeten) missen.
• ...

Tip

Als je dit leest en je beseft de herkenbaarheid ervan in je eigen situatie, probeer er dan iets aan te doen! Probeer het niet te ver te laten komen. Hou voor ogen: het is het niet waard om jezelf, je gezondheid en je connectie met datgene wat voor jou belangrijk is te verliezen. Je verliest tijd aan iets dat je niet (langer) gelukkig maakt, tijd die je niet meer kan inhalen, dus ga voor datgene wat écht voor jou belangrijk is. Je bent het waard om naar waarde te worden ingeschat en met respect te worden behandeld.

Reflecteer daarom eens even over het volgende: zou je willen dat je geliefde blijft werken voor een werkgever die dit niet inziet en de grenzen als mens niet respecteert? Neen, waarom jij voor jezelf dan wel???

En ook: probeer je eens in te beelden wat je deze geliefde van advies zou geven. Bekijk nadien eens: kan je zelf ook iets met dit advies?

Tot slot, lukt het je niet om er alleen uit te geraken? Zoek dan hulp!