Ironie of toeval tijdens rouwproces
 10-03-2023  Gevoel(17) Levensvragen(21) Rouw en verlies(6)

Vandaag had ik een persoonlijke ervaring. Niet dat ik alles wil overanalyseren maar vond het toch wel even bizar. Spontaan kwam de gedachte in me op: is deze samenloop van een aantal gebeurtenissen kort na mekaar nu ironie en/of toeval?

Het eerste deel

Sinds het recente overlijden van mijn papa voelde ik de hele tijd de nood om een juweel te maken. Al moet ik bekennen dat ik er mee op de wip zat. Het maken van een herdenkingsjuweel bestaande uit asse zag ik niet zitten. In het verleden deed ik dit wel voor anderen, maar nu het voor mezelf is lukt het gewoonweg niet. Dus dat zou ik sowieso niet (zelf) maken.

Daarnaast vind ik het moeilijk om terug met juwelen bezig te zijn. Een tijd lang heb ik gedacht om er helemaal mee te stoppen. Nu twijfel ik nog dagelijks. Het was een activiteit die ik samen met mijn papa deed. We vulden mekaar goed aan. Een vorm van vader-dochter samenwerking. Hoewel hij meermaals had aangegeven dat hij alles alleen aan mij wilde overlaten, net zoals het leren besturen van de machines die hij speciaal voor mij had gemaakt, weigerde ik. Dat zou in mijn ogen immers het einde van de samenwerking kunnen betekenen en dat wilde ik niet. Als bonus daarbij kon ik hem op die manier proberen bezig te houden.

Plots ging onverwacht alles ontzettend snel. Voor ik het goed en wel besefte was mijn papa er niet meer, dus ook niet meer mijn juweel-maak-maatje.

Ik speelde al langer met een ontwerp dat ik wilde proberen als een soort van "herinnering" maar geen enkele dag vond ik de energie, moed noch zin om eraan te beginnen. Iedere dag besloot ik om ofwel het helemaal nooit te maken ofwel om het met een dag op te schuiven en zo ging er best héél wat tijd over.

Vandaag was dat anders. Om een of andere reden vond ik vandaag de moed en energie om te starten. Het bleef een drempel om over te moeten, al leefde ik precies in een of andere waas waarbij ik de ene handeling na de andere gewoon uitvoerde zonder daar al te veel bij stil te staan. Stap voor stap ontplooide zich het ontwerp van in mijn hoofd naar realiteit.

Elke stap was ik wel een beetje nerveus. Alles is handwerk en dat betekent ook dat er dingen mis kunnen lopen en dat perfectie zeker niet geëvenaard kan worden. Iets waar ik het sowieso al moeilijk mee heb, maar zeker in dit geval. Je hoopt immers de hele tijd dat iets dat voor jezelf zo belangrijk is, van de eerste keer mag lukken. Meermaals hoopte ik of beeldde ik me in dat papa van bovenaf zou toekijken en toch ergens het geheel in goede banen zou helpen leiden.

Halverwege het proces diende ik even te wachten waardoor ik kort kon pauzeren en besloot daarop om naar de brievenbus te lopen. Toen ik bezig was had ik immers de postbode horen passeren. Niet dat ik zodanig nieuwsgierig was maar het leek me wel een leuke afleiding, het halen van een frisse neus was mooi meegenomen.

Het tweede deel

Het was toen dat ik wel even moest slikken. Terwijl ik dus nét vandaag, na alles zo lang voor me uit te hebben geschoven was begonnen aan 1) terug een juweel te maken en 2) dan nog net een ter herinnering aan mijn overleden papa dat op diezelfde dag en zelfs op datzelfde moment de postbode iets bracht waarvan ik niet eens had kunnen denken of verwachten dat eraan gerelateerd zou zijn...

Een tijd geleden, toen mijn papa in behandeling was voor zijn kanker maar de prognose nog relatief goed bleek ontdekte ik het bestaan van het (gratis) magazine "Leven" van "Kom op tegen Kanker". Dat leek me super interessant zowel voor mezelf als voor mijn naaste omgeving om tijdens het behandelingsproces een hart onder de riem te hebben. Ik schreef me dus in voor het jaarabonnement maar kreeg daarbij duidelijk de melding dat er maar 4 exemplaren per jaar worden verzonden: januari, april, juli, oktober en je daarom een tijdje kan wachten op het volgende boekje.

Het exemplaar van januari had ik sowieso gemist, dus ik wist dat het pas ten vroegste voor april zou zijn. Door alle gebeurtenissen des levens moet ik ook bekennen dat ik mijn inschrijving uit het oog was verloren. Zeker omdat we nog niet eens april zijn, maar wel 10 maart...

En je kan het nu waarschijnlijk al wel raden? Ik doe nietsvermoedend de brievenbus open en er zit slechts 1 ding in: het boekje van "Kom op tegen Kanker" om lotgenoten en nabestaanden een hart onder de riem te steken...

Ik vond dit best bizar en tegelijk confronterend. Toen ik het boekje had aangevraagd leefde mijn papa immers nog. De behandeling was lopende en we hadden vooruitzichten dat hij tegen de zomer terug beter zou zijn. Vandaag de dag is de situatie plots helemaal anders. Het boekje is er, maar mijn papa niet meer...

Het derde deel

Ik ging verder aan de slag met mijn juweel. Meer en meer geraakte ik tevreden over het resultaat dat zich ontplooide. En heel bizar maar eigenlijk liep er deze keer niets mis of anders dan dat ik had verwacht of gehoopt. Zelfs op de moeilijke momenten waarbij ik dacht: "dit gaat niet lukken wat ik wil of nu gaat het zeker helemaal omzeep zijn", lukte het telkens vreemd genoeg wél. Een keer mompelde ik zelfs tegen mezelf "om dit te doen slagen is er een echt mirakel nodig", wonderbaarlijk was het van de eerste keer zonder problemen gelukt.

Hoe dan ook tegen het einde van het maakproces werd mijn aandacht plots getrokken door een geluid dat niet altijd even goed hoorbaar is of wat al lang niet meer mijn aandacht trekt, maar nu plots voor mij wel overduidelijk en luid binnenkwam. Het was het geluid van de kerkklokken uit het dorp dat het begrafenisdeuntje luidde... En daarmee was het hele proces afgerond.

Het boekje en mijn ontwerp

Ironie en/of toeval?

Overanalyseren wil ik het zeker niet. Datgene wat ge aandacht geeft, daar focust ge natuurlijk ook wel op. En toch kon ik het niet laten om even perplex met tranen in mijn ogen aan de grond genageld te staan. Hoe ge het ook draait of keert dan denkt een mens toch even: is dit nu niet ironisch? Of: wat een toeval? Is het toeval, geen idee. Maar uiteindelijk maakt dat ook niet uit. Het is wat de gebeurtenissen doen met een mens. En in dit geval was dit voor mij toch een vreemde ervaring...

Reflectie

Heb jij ooit zo iets meegemaakt waarbij je toch aan de grond genageld stond of dacht: oke, dit is best bizar hoe alle omstandigheden verlopen en je je afvraagt: is dit nu écht toeval?


Reacties zijn gesloten.

Hey! Ik ben Kristien. Welkom op mijn blog. Een platform vol inspirerende en motiverende verhalen over zelfzorg, creativiteit, uitdagingen en zelfontwikkeling.

Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors

Categorieën


Laatste Posts

Lichtpuntjes ontvangen?

Krijg gratis toegang tot de Lichtpuntjesbibliotheek met freebies voor het versterken van jouw mentaal welzijn!

Door op "inschrijven" te klikken ga je ermee akkoord dat ik je mag verblijden met mijn Lichtpuntjes in je mailbox.

Lichtpuntjes worden max. 2 keer per maand verzonden. Uitschrijven kan steeds via de magische uitschrijflink die je onderaan iedere mail vindt.