Recent werden we helaas meermaals met slecht nieuws geconfronteerd en dat voornamelijk op gezondheidsvlak bij mens en dier in de naaste omgeving. In een van mijn gesprekken met kennissen, merkte iemand op "niet iedereen wil het bij slecht nieuws weten, iedereen is daar anders in". Op dat moment stelde ik me de vraag: "allez nu, waarom niet? Je wil toch weten waaraan je bent". Ik had daar zelfs nooit bij stilgestaan dat iemand het niet zou willen weten. Maar nu begin ik precies toch zelf wat te twijfelen...

Weten waar de klepel hangt?

Normaal ben ik iemand die graag alle feiten kent, elk detail en dus ook graag weet waaraan ik ben en goed is voorbereid. Controlefreak in zekere zin maar nog niet zo dramatisch als Monica uit Friends. Dat gaat van de meest kleine dingen, tot soms onnozele dingen, tot bizarre dingen.

Zo ging het bijvoorbeeld laatst in de familie over hoe storend de een het vindt wanneer de tandarts elke handeling op voorhand aankondigt, terwijl de ander dan net wél weer wil weten wat er op dat moment staat te gebeuren. Ik behoor dus tot de laatste categorie.

Dat is voor mij ook zo bij slecht nieuws: ik ken graag het volledige plaatje en zie dan wel wat en hoe met die informatie. Ik zou er ook niet tegen kunnen als achteraf zou blijken dat met opzet informatie voor mij werd achtergehouden terwijl het wel betrekking of een impact op mij had. Ik hou ook niet van de "kop in het zand"-houding.

Maar is niet weten soms ook beter?

Toen ik de eerste keer voor een operatie ging was ik nerveus, vooral omdat ik niet wist wat en hoe. Toen ik voor een tweede keer onder het mes moest, was ik bizar genoeg nét nog meer nerveus. Ik wist wat er ging komen en op een of andere manier werkte dat net averrechts. Terwijl ik net had verwacht dat het me meer gemoedsrust zou brengen.

Toen we onze geliefde kat, Muesli (10 jaar), bij de dierenarts moesten achterlaten voor een opname had ik plots datzelfde gevoel. Zijn nierwaardes zijn zo slecht dat het er niet goed uitziet en af te wachten valt of de behandeling effect zal hebben. We hebben besloten om alles op alles te zetten (in de mate van het mogelijke en haalbaarheid voor de kat zelf natuurlijk). Dat betekende ook een opname van 3 dagen.

Zelf heb ik ooit als assistente in diezelfde praktijk gewerkt, toen stond ik aan de andere kant van de tafel. Ik weet dus perfect wat en hoe het eraan toegaat. Ik had ergens verwacht dat "het weten" me gemoedsrust zou gaan geven, maar nu twijfel ik daar toch over. Niet omdat ik twijfel aan de capaciteiten en werking van de praktijk, maar wel omdat ik weet wat er achter de deuren staat te gebeuren: een katheter plaatsen, waar onze Muesli heel boos op gaat reageren, het installeren in een hokje waar hij 3 dagen zal doorbrengen, alleen en niet in onze nabijheid of zijn vertrouwde omgeving, het boos reageren op zijn medicatie.

Zelf besefte ik dat wel toen ik nog aan de andere kant van de tafel stond. Dikwijls zag ik mensen met tranen in de ogen én vooral als een brok onzekerheid gemengd met hopen op het beste vertrekken. Wat wou ik dikwijls dat de mensen wisten dat we zo ons best deden om er het beste van te maken zowel voor hun als voor hun huisdier. Maar ik heb dikwijls het gevoel gehad dat woorden niet voldeden en kleine, extraatjes in onze daden (los van de behandeling) misschien onvoldoende waren geweten.

Ik probeerde er elk dier te behandelen alsof het er een van mezelf was. Ik probeerde ze zoveel mogelijk op te beuren en af te leiden en dat op misschien eerder de "belachelijke- Kristien-manier". Want ja het blijven dieren en geen mensen en zelfs bij mensen probeer ik soms met humor het op te lossen, wat niet altijd werkt. Ik stond er dus dikwijls verhalen te vertellen, zelfs vragen te stellen of gekke bekken te trekken, te aaien, te knuffelen (in het mate van het mogelijke), een knuffel erbij te zetten, te spelen (in de mate van het mogelijke). Kortom: ik probeerde ze thuis te laten voelen, ook al is dat verre van hetzelfde. Vele vertrokken met een goede afloop en keken we met een glimlach achterna, maar niet elke afloop was een succesverhaal. En ook dan treurde we in stilte oprecht mee...

Maakt ontwetendheid en naïviteit soms gelukzaliger?

Dus ja ik vraag me af: wat is nu beter. Het weten of de onwetendheid? "Zalig zijn zij die het niet weten" wordt ook wel gezegd. Vroeger zou ik het daar radicaal mee oneens geweest zijn. Maar nu, weet ik het toch even niet meer zo zeker.