Zelf zegt ze in een artikel voor VRT nws, dat op 14/11/2022 werd gepubliceerd, dat ze het "zwarte gat" heeft gezien. Ze zou 7 weken ziekenverlof nodig hebben gehad omdat ze fysiek en mentaal uitgeput was. Momenteel heeft ze terug de energie om aan het werk te gaan en heeft ze over haar eigen aanloop naar en herstel van haar ziekte een aantal inzichten opgedaan. Maar vooral: WONDER BOVEN WONDER... PLOTS... lijkt ze daarbij het licht te hebben gezien dat we mentaal welzijn toch wel eens écht bespreekbaar moeten maken.

Eén brok aan hypocrisie

Haar mentale gezondheid buiten beschouwing gelaten, want daar gaat het me niet om, is dit iets waar ik ontzettend gefrustreerd van word. Ik kan het artikel nauwelijks onder ogen zien zonder misselijk te worden van hypocrisie. Zeker als je weet dat ze momenteel minister van welzijn is en nu ze het zelf heeft meegemaakt, PLOTS moet gaan verkondigen dat we toch wel eens écht iets moeten doen rond mentaal welzijn... urgh.... Het lijkt precies alsof ze het NU pas serieus wil gaan nemen. Ik hoop dat je begrijpt waar bij mij het schoentje wringt.

Wat me hieraan bijkomstig stoort is dat burn-out niet van vandaag op morgen een aanwezige ziekte is in onze maatschappij. Je moet al onder een steen leven om er niet mee geconfronteerd te worden, hetzij door het zelf mee te maken/te hebben gemaakt, hetzij door anderen in de omgeving ermee te zien worstelen, hetzij door informatie in diverse media. En burn-out is dan nog maar een aspect van het volledige palet aan mentale welzijn-strubbelingen waarmee een mens geconfronteerd kan worden.

Ik weet dat mijn docent Annita Rogiers samen met een collega destijds actief naar de politiek is gestapt om gehoor te krijgen, waarbij ze zelfs concrete voorstellen formuleerden rond de aanpak van mentaal welzijn waaronder burn-out. Los van het feit of het al dan niet om de huidige minister ging, moet je niet vertellen dat dit in dovemansoren is gevallen.

Het een zeggen en het andere doen

Het is niet dat het een het andere moet uitsluiten maar waar ik ook van kan doodvallen is dat ze het een zeggen en het andere doen. Aan de ene kant verkondigen dat er werkelijk iets moet gebeuren rond mentaal welzijn waaronder ook de heersende aanwezigheid van burn-out in onze maatschappij. Roepen en tieren dat er verbetering moet komen, zowel voor de mens maar (en dat misschien eerder als agendapunt) vooral voor de economie. Want ja een mens die ziek uitvalt, die kost alleen maar...

Aan de andere kant gaan we dan de mensen die ziek zijn nog maar wat meer aanporren om terug te gaan werken. Ziek of niet, dikwijls krijg je al niet meer voldoende de tijd om te herstellen en terug aan de slag te gaan. Je wordt binnen de paar weken dat je uit bent al wel om de oren geslagen met papierwerk, controledokters en andere vormen van verantwoording. Je moet je bijna gaan "verdedigen" dat je ziek bent, dit terwijl je er dikwijls niet eens meer de puf of mentale capaciteit toe hebt om dat er OOK nog eens bij te nemen. Om nog maar te zwijgen over (deels) loonverlies. Je kan het, zeker op dat moment, missen als kou pap. Niet echt bevorderlijk dus voor je herstel.

Ohja en dan niet te vergeten dat het hier gaat om, jaja dezelfde minister, die eerder ook verkondigde dat er dringend ook iets moet gebeuren aan de langdurig zieken. Zoals wordt besproken in dit artikel van De Tijd, gepubliceerd op 7/3/2022.

Pas op, het een en ander laat me toch toe dit te nuanceren. Heel de discussie over langdurig zieken, de impact op het economisch stelsel, het heractiveren en de wijze waarop, de maatregelen, het eruit "filteren" van de profiteurs (zoals het zo vaak wordt verkondigd) etc is niet de richting waarmee ik uitwil ik deze blog. Dat is een discussie die ik (nu) niet wil voeren. Wat ik wél zeg is dat mensen die effectief ziek zijn, ook de kans moeten krijgen om te herstellen. En voor de een gaat dit met hazenpassen en voor de ander in schildpadmode.

Wat ook wordt vergeten is dat dikwijls werk of een bepaalde job uitvoeren niet meer voor bepaalde zieken tot de mogelijkheden kan behoren. Of toch niet op hetzelfde niveau als voorheen. Maar ook hier weer is dit geen eenheidsworst. Mevrouw Crevits is gewoon terug gestart in haar vorige job, maar voor velen is dit geen optie meer. Hetzij langs de kant van de werkgever, hetzij langs de kant van het (mentaal) (aankunnen) van de werknemer. Of zij die herstarten maar binnen de korste keren hervallen dan wel serieus twijfelen aan de haalbaarheid van hun werk.

Het leren van...en het licht zien

Ziekte én herstelproces dat is leren.

Het (leren) inzien dat het niet meer gaat. Het (leren) afremmen. Het (leren) aanvaarden van de situatie. Het (leren) aanvaarden van hulp. Het (leren) van je niet schuldig te voelen t.o.v. je werkgever, je collega's, je familie en anderen in je omgeving. Het (leren) terug luisteren naar je lichaam(signalen) en jezelf. Het (leren) aanvaarden van je eigen grenzen en deze (leren) aangeven. Het (leren) inzien van je eigen noden. Het (leren) zorgen voor jezelf. Het (leren) tijd nemen voor jezelf. Het (leren)...

Dit zijn niet alleen elementen die mevrouw de minister heeft (moeten) doormaken, maar is iets dat ieder van ons die ongewild ziek wordt en uitvalt, zeker met een burn-out, moet doorstaan. We kunnen alleen maar hopen dat ze dat inziet.

We kunnen ook alleen maar hopen dat ze haar eigen ervaring gaat inzetten en gebruiken als minister ten voordele van de maatschappij. Dat ze er vanaf nu op een positieve manier op korte termijn actief mee aan de slag gaat, hopen dus dat ze het licht heeft gezien en dat het nu hoger op de prioriteitenagenda komt te staan. Ohja en dan maar hopen dat ze haar eigen 7 weken niet als nieuwe richtlijn voor herstel gaat aanzien, want dan zijn we waarschijnlijk nog verder van huis. Dat verhaal van de eenheidsworst, weet je wel?