In mijn vorig blogartikel "De keerzijde van ondernemen" had ik het over mijn persoonlijke ervaringen en moeilijkheden binnen het ondernemerslandschap. Het was een uitzonderlijk blogartikel waarin ik even mijn hart moest luchten, maar ik heb het gevoel dat ik hierover nog niet helemaal ben uitverteld. Vooral rond het ondernemen an sich, de onderlinge concurrentiestrijd en prijszetting moet ik toch nog even mijn ei kwijt.

Ondernemerszin?

Als dat woord betekent: zin in ondernemen, dan ja. Als dat woord betekent kennis en neus hebben voor zaken, dat is het antwoord eerder: minder tot misschien zelfs niet. Hoe anderen dat doen met onderhandelen, het vinden van opportuniteiten, het krijgen van uitzonderlijke deals of het vinden van "de gat in de markt", ik heb werkelijk geen idee. In hun geval lijkt het dikwijls kinderspel. Alsof het als niks gaat. Ze bedenken iets, de ene opportuniteit na de andere lijkt zich voor te doen, het slaat aan, het werkt en ze zijn vertrokken. Het lijkt wel alsof sommige mensen zijn geboren voor het ondernemerschap of alleszins ergens een geheim ingrediënt hebben ontdekt waarvan ik het bestaan niet afweet.

Dat het ondernemerszin niet in mij zit weet ik al wel langer dan vandaag. Ik heb jaar en dag gezegd dat zelfstandige zijn niets voor mij zou zijn. Dat het gewoon niet bij mijn persoonlijkheid past. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, toch? Zeker als ik kijk naar de mensen die een onderneming leiden dan lijkt mijn persoonlijk profiel daar mijlenver van af te staan. Ik heb er bewondering voor, misschien zelfs met bezoek van het groene monstertje, want het is toch niet niks zo ondernemer zijn. Dat besef ik maar al te goed.

Wat doe je dan in de ondernemerswereld? hoor ik je al denken. Tja dat is dus de vraag die ik me ook stel en al meermaals heb gesteld.

En toch! Wie niet waagt...

"Zeg nooit, nooit" zegt mijn mama altijd. Een slagzin die me vroeger vreselijk in de oren klonk en me met mijn ogen deed draaien, maar nu des te meer me doet beseffen dat ze wel eens gelijk kan hebben.

Het leven neemt soms rare sprongen, bokkensprongen misschien zelfs. Het loopt niet altijd zoals gepland en gehoopt en ja dan neem je al eens een andere afslag dan vooraf voorzien. Ook dat deed bij mij beseffen dat ik het anders wilde aanpakken en dat er zeker aspecten zijn aan het zelfstandigenstatuut die naar mij lonken. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de vrijheid tot het regelen van je eigen agenda, vrijheid tot je eigen ding kunnen doen en geen verantwoordelijkheid moeten afleggen.

En in dat zelfstandigenverhaal daarin ben ik eigenlijk een beetje ingerold. Het volgen van een infomoment rond een zelfstandigentraject gaf, voordat ik het goed en wel besefte, de aanzet om ermee te starten. Uiteindelijk weet je pas hoe iets is door het zelf te ervaren en hoe dan ook, het is sowieso een levensles. Dus dan toch maar eens die sprong wagen...

Die zelfkennis toch...

Ik kom niet uit een nest van ondernemers, heb het dus niet met de paplepel meegekregen. Er zo aan starten leek me dan ook niet echt verstandig dus ik koos voor een zelfstandigentraject waarin me hopelijk wat de kneepjes van het vak zouden worden bijgebracht. In mijn geval was er binnen België de keuze tussen het traject "Jumpstarters" van Syntra of "Starterslabo". Omdat er bij dit laatste meer begeleiding werd voorzien, koos ik hiervoor. Tevens volgde ik nog het traject "OC2" dat meer toegespitst zou worden op je persoonlijke ondernemerskwaliteiten. Want ja, dat kon ik zeker ook gebruiken. Zelfkennis, weet je wel?

Het verloop van het traject uitleggen zou me te ver leiden. Maar op een aantal vlakken bleef ik toch nog op mijn honger zitten zoals de kunst van "prijszetting".

Prijszetting

Prijszetting is voor mij nog zo een vreselijk iets. Dit past voor mij in het rijtje van sales en marketing voeren. Al een even vervelend taakje waarvoor ik uit mijn comfortzone moet treden. Als je zou denken: dat is toch een eitje? Kosten berekenen, marge nemen en huppa ge zijt er... tja. Misschien wel, misschien ook niet. Over de effectieve (correcte) toepassing ervan leerde ik bitter weinig in het traject. Dus op dat vlak heb ik naar mijn aanvoelen weinig om op terug te vallen.

Vooral de uitleg "profileer je correct in de markt met je prijs want je prijs zegt iets over jezelf en de waarde die je aan jezelf en je product hecht". Tja, wat moet je daar nu weer mee? Ten eerste is er weer mijn bescheiden persoonlijkheid die dan op de voorgrond treedt, ten tweede moet je er ook van kunnen leven. Het is niet omdat je concurrent het spotgoedkoop weet te brengen dat het jou ook lukt en omgekeerd: als je te duur bent, dan is er geen kip die ervoor wil gaan betalen.

Ik ervaar dit dus als een moeilijke evenwichtsoefening.

Prijzen als kleine garnaal?

Om nog maar te zwijgen over de prijzen als kleine garnaal. Want wanneer kan je deals sluiten? Juist! Bij grote hoeveelheden. Tof als je vanaf 250 stuks een korting kan meeritsen, maar wat heb je daaraan? Ten eerste moet je wel die investering kunnen maken en ten tweede, wat als je met 249 stuks achterblijft? (en ten derde eigenlijk ook nog: waar ga je het allemaal stockeren??)

Het is ook des te frustrerender als je als handelaar probeert te werken met lokale producten of iets lokaal wil produceren. De productiekosten liggen zooo hoog. Het steekt me dan ook de ogen uit wanneer ik concurrentie zie afkomen met producten uit China e.d. en daarbij in staat zijn om het aan spotprijzen aan te bieden... Om nog maar te zwijgen van het ecologische verhaal. Als je kijkt naar iets simpel zoals ecologische verpakking, iets wat mensen wel belang aan lijken te hechten maar niet altijd bereid voor zijn om meer te betalen, is dat ook geen cadeau. Die dingen zijn immers steeds duurder dan de niet-ecologische versie...

Tja, doe dat dan ook: dingen aankopen en terug verkopen? Ja, ik beken. Ben al enkele keren bijna in de verleiding geraakt. Zeker als ik zie naar de marges die je daarop kan nemen. Maar aan de andere kant: ik vind het net zo leuk om creatief bezig te zijn en mijn eigen dingen te kunnen maken...

Waarom ik zelden tot nooit korting geef/ga geven

Dat is dus meteen ook de reden waarom ik zelden tot nooit korting geef/ ga geven. Simpel. Omdat het eigenlijk niet kan. En neen ik schep geen poen, integendeel zelfs. Ik ben al zo blij als iemand mijn product wil, dat ik het bij wijze van spreke al bijna gratis zou willen geven, maar opnieuw: dat is niet hoe het ondernemerslandschap werkt en ja ook ik wil graag een boterham op mijn bord zien liggen. Niet met caviaar, maar liefst wel met een wolkje choco...

En zo zet de ondernemersuitdaging zich verder. Op vlak van persoonlijke uitdagingen, prijszettingen en de strijd aangaan tegen concurrentie. Het is frusterend maar uiteindelijk ook wel weer leerrijk...