Ik probeer positief ingesteld te zijn en als ik ergens voor kies er mijn schouders onder te zetten. Dat is de ook reden waarom in vooral met mijn blog verhalen breng waar anderen iets aan hebben. Waarvan ik denk dat ze van nut zijn om anderen vooruit te helpen. Toch zal deze blog misschien van een andere orde zijn. Deze keer een blogartikel omdat er me iets van het hart moet, omdat ik er deze keer nood aan heb om even te ventileren, omdat ik het even niet meer zie zitten...

Een buitenbeentje

Mijn blog is een onderdeel van mijn onderneming maar ik stel me de vraag of ik mezelf eigenlijk wel als een ondernemer zie. En nu ik er zo over nadenk, denk ik eerder van niet. Het is te zeggen: als ik naar andere ondernemers en het ondernemerslandschap kijk, dan voel ik me écht een buitenbeentje. Ik krijg echt het gevoel alsof het een wereld apart is, eentje die vrij gesloten is, waarbij je niet vies mag zijn van ellebogenwerk, waar je jezelf moet profileren en vooral... eentje waarin ik dan precies niet thuis hoor.

Mijn persoonlijkheid, angsten en onzekerheden

Met alles wat te maken heeft met de wereld van zelfstandigen, het ondernemerschap, voel ik me al snel geïntimideerd. Zeker als ik in contact kom met de échte zakenwereld, de harde tantes die onderhandelen alsof het niks is, waar de zakelijke kant primeert en netwerken hoog in het vaandel staat.

Ik ben nature introvert en, misschien vreemd om over mezelf te zeggen, maar ook eerder bescheiden. Ik vind het vrésèlijk om mezelf te profileren, mezelf in de kijker te smijten en te roepen "kijk naar mij, kijk naar mij". Ik verkies de menselijke kant boven de zakelijke, ik ben eerder een teamplayer dan iemand die het licht in een ander zijn ogen niet gunt. Maar om deel uit te mogen maken van de ondernemerswereld krijg ik de indruk dat je dus over andere kwaliteiten moet beschikken. Kwaliteiten die ik niet bezit, of misschien zelfs niet eens wil bezitten (omdat ik zo niet wil zijn/worden)...

Faalangst en angst om afgewezen te worden als jezelf en je producten waar jij je hart en ziel in hebt gestoken, spelen zeker mee. Je kan niet voor iedereen goed doen, maar tegenwoordig heeft iedereen wel een zegje en gaat het via social media nogal hard (letterlijk en figuurlijk) als iets niet in de smaak valt. Marketing voeren is dus voor mij al: uit mijn comfortzone treden. Mezelf aan de buitenwereld tonen? Geef me dan maar een donsdeken om onder te verdwijnen...

Onzichtbaarheid

En toch... zonder zichtbaarheid geraak je nergens, toch niet in deze tijden. Af en toe krijg ik dus een kramp en de motivatie om mijn rug te rechten en ervoor te gaan. Al zakt dan dikwijls toch weer de moed in mijn schoenen. Als je doorheen sociale media scrolt kom je nog maar zelden berichten tegen die niet commercieel geïnspireerd zijn. Bijna iedereen en alles probeert om aandacht te schreeuwen, de dikkere scampi's lukt het al wat makkelijker dan de kleine garnaal. Zeker als je met een beperkt budget werkt is het niet makkelijk om opgepikt te worden. Het is vechten om een plaats te veroveren. Zelfs in FB-groepen van ondernemers is de ene post na de andere eerder gericht om je product aan te smeren, dan om mekaar met zinvolle vraag-en antwoorden verder te helpen. Ik vind het dus ook best een eenzame bedoening... dus dan maar proberen samenwerken?

Samenwerkingen? Dikwijls vreselijk!

Ook dat heb ik geprobeerd. Zeker als teamspeler vind ik het geweldig om met andere, gelijkgezinden iets te kunnen verwezenlijken. Maar wat ik daarbij dikwijls vergeet is dat het hier niet over een gezellig chiro of scoutskampke gaat. Mijn verwachtingen liggen precies anders op dat vlak. Want al snel blijken er verborgen agenda's te zijn, zeker wanneer het financiële om de hoek komt loeren merk je dat het toch eerder gaat over een "ieder apart"- verhaal. Misschien moet ik het zo verduidelijken: samenwerken op ondernemersniveau is alsof je beide in een aparte kano vaart. Je wil samen naar de eindmeet geraken en zal, binnen de mate het jezelf ook voordelen biedt, de andere helpen. Of je dan samen over de eindmeet geraakt, is nog maar de vraag. Zelf ben ik eerder voor het principe: samen, met 2 te varen in 1 kano tot over de eindmeet... tja, begrijp je waar ik naartoe wil?

Ik ben dus zo al een paar keer op mijn bek gegaan. Mezelf achteruit gesteld ten voordele van de ander. Dikwijks omdat ik dacht dat we samen in 1 kano zaten, bleek toch achteraf om 2 aparte exemplaren te gaan, maar mijn bootje haalde helaas de eindmeet niet.

Uit het oog uit het hart

Als mensen je niet zien, je niet hard genoeg schreeuwt en je niet op je strepen staat dan besta je precies voor velen niet. Ze lopen zo over je heen. Het kan je zo klein doen voelen. Je moet zo vechten voor je plek. Zo vermoeiend. Niemand die het voor jou zal doen. En als het even tegenzit dan zit je met een eenmanszaak in je eigen bootje te varen en tegen jezelf te praten. Hopende nog voldoende peptalk over te hebben om te blijven roeien...

Jezelf dan ook maar kenbaar maken via de bakstenen wereld?

Jezelf (fysiek) in de markt zetten? Frustrerend!

Hier heb ik het dan niet over de virtuele wereld, maar jezelf en je producten in de échte wereld op de markt smijten. Ook dat lijkt een complete ramp. Om te beginnen slaag ik er maar niet in om aanknopingspunten te vinden. Hoe andere dat doen, ik weet het niet. Ze komen van de ene op de andere (handgemaakte) markt of winkel terecht, en waar ze de info vandaan halen. God mag het weten. Zelfs na uren speuren op Google of Facebook, sta ik dikwijls nog geen stap verder. Als het me dan toch lukt om er een te spotten, dan kan het ellenbogenwerk om er binnen te geraken beginnen... Maar als kleine garnaal lukt ook dit zo goed als nooit. Het zijn altijd dezelfde spelers die je ziet terugkomen. Zelden krijg je ergens een voet tussen de deur. Zo frustrerend.

Opgeven of doorgaan?

Alle moeite van de wereld doen, niet weten waar de mosterdpot staat, tegen muren oplopen, opnieuw proberen, nogmaals proberen, je nek uitsteken, angst om afgewezen te worden, angst voor afkeuring van anderen, vooral het gevoel er niet bij te horen. Zeker als je kijkt naar de eventfeestjes. Tja dan gaat een mens toch serieus nadenken en twijfelen. Dus ja, ik twijfel of ik nog wel wil verder gaan. Of dit nog wel allemaal nut heeft.

Ik was zo blij toen ik gisteren hééééél toevallig een Instagrampost zag waarin iemand aangaf dat ze geen enkele verkoop had. Uiteraard ben ik niet blij dat ze geen verkopen had, maar wel het feit dat ik niet de enige ben die tegen dezelfde problemen aanloopt. Zeker toen ik de meer dan 170 reacties onder haar post las, met bijna allemaal dezelfde getuigenissen. Ik vind het vreselijk om te zien hoe andere ploeteren, zelf ploeter ik ook... op dat vlak zitten we dan precies toch met een aantal in hetzelfde schuitje. Samen maar nog altijd wel alleen.

Of ik mijn boot terug aan de haven ga laten aanmeren, al voelt het dan aan als opgeven nog voordat ik begonnen ben, of nog een rondje diesel ga tanken om wat verder te tuffen, tja... ik je merkt het... ik heb nog wat nadenkwerk voor de boeg.