Een parodie op de slagzin van Jules Destrée die in 1912 in een politieke context een uitspraak deed en later werd geparafraseerd door Gaston Eyskens in de vorm van “Sire, il n'y a plus de Belges". Over de politieke insteek en inhoud laat ik me hier niet uit, maar ik vond de zinsnede zo veelzeggend dat ik er graag mijn eigen verhaal op baseer.

Een tijd geleden liep ik doorheen de Hasseltse winkelstraten toen ik daarbij twee meisjes spotte. Op het eerste zicht niets ongewoons, ware het niet dat de wijze waarop ze zich verplaatsen zodanig mijn aandacht trok dat het me niet meer losliet.

Hoewel ze daar met twee, naast mekaar, doorheen de winkelstraten wandelden deden ze dat samen maar toch duidelijk apart. De interesse die ze voor mekaar en de omgeving hadden was duidelijk zo goed als onbestaande. Hun aandacht werd helemaal opgeslokt door een ding in hun handen waar ze voorovergebogen naar liepen te staren.

Je vergist je als je denkt dat het slechts voor enkele meters zo zou zijn. De hele weg verliep met meer aandacht voor datgene wat er zich virtueel afspeelde dan voor de werkelijkheid rondom hen. Het viel op dat op dat moment de enige verbinding die er was, de verbinding met hun gsm en het internet was.

En dan vraag ik me af: is dat nu niet jammer? Hoe je op zo een manier niet enkel de connectie met het “hier en nu” verliest, met de activiteit die je doet én met wie je dat doet en dus daarmee meteen ook de verbinding met de ander verliest?

Persoonlijk vind ik het zelfs respectloos. Alsof degene die op dat moment bij je is, de activiteit die jullie op dat moment samen ondernemen onvoldoende van waarde is om je tijd en onverdeelde aandacht aan te besteden. Alsof je meer hunkert naar datgene wat niet binnen je onmiddellijke omgeving of handbereik ligt, en dat plots veel meer van belang lijkt?

Het zou me ook niet verwonderen dat wanneer ze na hun shopavontuur (of eerder: scrollavontuur?) afscheid hebben genomen, er plots een waterval van verhalen tussen hun beide tot stand komt, maar dan slechts dankzij de verbinding van het internet. Alsof een scherm, een toetsenbord en een sterk wifisignaal de facilitators zijn geworden voor een goed gesprek en zorgen voor de enige vorm van verbinding.

Als ik naar mezelf kijk vind ik het ook ontzettend vervelend als ik met iemand op restaurant ben en mijn enige andere tafelgenoot het absoluut noodzakelijk vindt om onmiddellijk op elk binnenkomende “ploemp” te moeten reageren. Zeker wanneer ik probeer te antwoorden op de vraag hoe het met me gaat. Meestal doet me het overvallen gevoel van onbelangrijkheid ertoe beslissen om mijn verhaal in te korten en samen te vatten tot “goed” aangevuld met enkele weinig diepgaande, korte zinnen als antwoord. Jammer, want zo mis ik toch ergens de connectie met de andere tegenover mij.

Maak ik me er dan zelf niet schuldig aan? Ik moet me niet heiliger voordoen dan de paus. Dus tuurlijk wel, maar ik probeer er me wel meer bewust van te zijn en te kiezen voor een “hier en nu”- connectie met mijn omgeving en de ander. Dat is trouwens ook waar Dirk De Wachter terecht voor pleit. Hij stelt dan ook niet voor niets in een interview met Vlamdragers:

Zorgt sociale media ook voor een schijnverbinding dan?

"Juist. Ik ben niet tegen sociale media want die kunnen ook heel veel verbinding initiëren. Stuur een mail of een berichtje als je wil afspreken. Maar dan moet je elkaar zien. Kijk elkaar in de ogen. Gebruik die dingen voor wat ze waard zijn en laat ze niet tussen de mensen komen. Dat is mijn stelling."

Dus wat die twee shoppende meisjes betreft, daarbij beeld ik me in dat tijdens hun wandeling plots de verbinding met de scrollende wereld wegvalt, ze mekaar vervolgens aankijken en zeggen “er is geen verbinding meer” en daarbij ineens écht inzien en beseffen: “er is geen verbinding meer..."