In mijn blogartikel "Heb jij hersenmist? En wat is de link met burn-out?" vind je meer informatie over wat hersenmist of brain fog eigenlijk is en de link ervan met een burn-out. Ik maakte het zelf mee en liep daarbij tegen een aantal moeilijkheden en frustraties aan. Heb jij dat ook? Of beter nog: voorkom dat jij hetzelfde meemaakt! Hieronder vind je mijn ervaring waar je hopelijk voor jezelf of naasten uit je omgeving wat uithaalt.

Mijn eigen ervaring met professionelen

Het begint me eigenlijk met te zeggen hoe teleurgesteld ik ben, want het jammere is dat professionelen/behandelaars van een burn-out dit fenomeen blijkbaar niet altijd herkennen, benoemen of bespreken.

Ikzelf vond het bijvoorbeeld erg vervelend dat ik bij verschillende behandelaars te rade ging zoals huisarts, controledokter, (klinisch) psycholoog, neuroloog en er telkens mijn symptomen beschreef maar er niemand was die me kon zeggen wat er aan de hand was of de link legde en zei “oh maar wat jij hebt is…” Als dat het geval was geweest had het kind op zijn minst een naam gehad en had het dat voor mezelf en mijn gemoedsrust al wat makkelijker gemaakt. Maar ik ben dus op mijn pad niemand tegengekomen die er mij meer over wist te vertellen…

Frustraties, teleurstellingen en een hoop tranen

Ik wilde natuurlijk wel graag weten wat er aan de hand was, want het hebben van een brain fog was (en is nu nog steeds) erg frustrerend en pijnlijk om mee te maken en mee om te gaan, althans toch voor mij. Zeker het besef dat je (plots) bepaalde dingen niet meer kan of weet, terwijl dat vroeger wel het geval was en je nu een verschil merkt in je kennen en kunnen… pijnlijk. Beschamend ook, want het is toch telkens een drempel om over te moeten, het moeten toegeven zowel aan jezelf als aan de buitenwereld dat het allemaal niet meer zo vlot gaat zoals je gewend bent…

Hoe dikwijls ik en mijn omgeving precies leken mee te spelen in een of ander “raadspelletje” omdat ik niet op een woord geraakte en er dan maar een omschrijving voor moest geven, dikwijls voor de meest onnozele dingen het eerst. “Die daar op het voetbalveld, die daar loopt met dat fluitje in zijn hand”. Ik durf bijna nog niet te typen dat ik gerust een paar minuten later identiek dezelfde vraag kon stellen en het oprecht niet meer wist. Of niet meer weten dat “vork”, vork noemt. Om nog maar te zwijgen dat onthouden een echte ramp is. Een pen en stuk papier, het slingert tegenwoordig wel ergens rond en steeds klaar om notities te nemen. Bij gesprekken je aandacht er niet kunnen bijhouden, het enkel zien van een bewegende mond maar de rest dat niet binnenkomt. Of ook dat ik terwijl ik een schep klaar had om een ei uit kokend water te halen, hiervoor plots mijn andere hand gebruikte. Geloof me, dat heb ik geweten.

En als je nu denkt, net zoals de professionelen of mijn toenmalige werkgever: “och je bent gewoon wat afgeleid, met je gedachten ergens anders”, soms nog aangevuld met eigen voorbeelden. Was het dat maar, want neeheeeeeen dat is het dus écht waar niet. Zelfs je opperste best doen van concentreren en nog lukt het niet. Een onnozel tv-programma volgen, een stukje lezen uit een tijdschrift, … hoe graag en geïnteresseerd je er ook in bent, dat gaaaaaat gewoon niet om je te concentreren of het te onthouden!

Twijfels…

Het was zelfs zo dat ik op bepaalde momenten aan mezelf en mijn symptomen begon te twijfelen. Beeld ik het me in? Stel ik me aan? Ik begon voor mezelf geheugenspelletjes te verzinnen om mezelf te testen. Ik probeerde er geen aandacht aan te geven, want misschien zou het dan wel beteren. Wat hoe dikwijls ik dat al gehoord had “je focust je er te fel op, dan is dat normaal” of “iedereen vergeet wel eens wat” of “je bent gewoon wat afgeleid, dat zal beteren als het minder druk is” en noem maar op. Goedbedoelde adviezen met eerder een tegenovergesteld effect: nog meer frustraties en twijfels.

Professionelen reageerden er telkens ook maar in beperkte mate op alsof het niet echt ertoe deed. Meestal brabbelden ze dan snel iets van “ja dat heeft nog te maken met een burn-out” maar voor de rest bleef het erbij. Maar daarmee was ik niet bevredigd. Ik zat er wel mee… en ik wilde wel weten wat het was, maar vooral: “gaat dit over? Is dit voor altijd?”

Is hersenmist voor altijd?

Ook op die vraag kwam dikwijls geen antwoord. Toen het voor lange duur bleef aanslepen en ik er maar over bezig bleef, kreeg ik als reactie “ja dat is misschien wel wat vreemd, laat je maar verder onderzoeken”. Al werd ik ook daar niet veel wijzer mee. De conclusie bleef dat het te maken had met een burn-out, nog steeds werd er geen “hersenmist” opgeplakt en werd mijn gemoedsrust niet bevredigd.

Ik kreeg dan wel via de neuroloog te horen dat het zichzelf terug volledig zou herstellen. Al zou ik later uit contacten met anderen leren dat het toch niet altijd het geval is. Onder hun waren er ook die een neuroloog en andere professionelen contacteerden en te horen kregen dat het waarschijnlijk wel zou beteren, maar je waarschijnlijk niet meer terug de oude zal worden. Urgh. Dat kan ik tot nu beamen. Want zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt uit mijn verhaal wordt er dikwijls verleden en tegenwoordige tijd door mekaar gebruikt. Sommige dingen gaan inderdaad wat beter maar andere zijn tot op vandaag nog steeds niet zoals het zou moeten.

Gemiste kans

In mijn geval ben ik dan uiteindelijk uit wanhoop “dokter Google” gaan raadplegen. Niet het meest ideale maar in mijn geval bracht het me eindelijk wél die duidelijkheid waar ik al zolang naar op zoek was. Bleek dat er wel al wat inkt over gevloeid is en het was zo dat ik leerde over “hersenmist”, “brain fog”, “watten in je hoofd”. Ein-de-lijk het herkennen, ein-de-lijk bevestiging dat het er wel degelijk is en bestaat!

Van daaruit ben ik meer beginnen opzoeken in wetenschappelijk werk, waaruit wel degelijk blijkt dat er toch wat kennis en onderzoek over bestaat, ook over de link met een burn-out.

Ik blijf het dus een gemiste kans vinden dat professionelen, tenminste vanuit mijn persoonlijke ervaring, hier weinig aandacht aan besteden. Hersenmist heeft best ook wel een impact op je zelfbeeld, je mentaal welbevinden en los daarvan wil je toch graag weten wat er met je aan de hand is. Een goede diagnose is immers het halve herstel. Ook al betekent dit niet altijd dat er dan een oplossing voorhanden is, het gewoonweg weten kan soms ook al van betekenis zijn. Ik was dan al aangenaam verrast dat ze erover begonnen in combinatie met COVID, nu nog bij andere ziektebeelden…😉

Tot slot, meer persoonlijke ervaringen over de gevolgen van een burn-out deel ik graag ook in het blogartikel "Waarom ik een burn-out haat". Loop je tegen hetzelfde aan of iemand die je kent? Zit je met vragen, onzekerheden of wil je graag ervaringen uitwisselen met anderen die je begrijpen omdat ze hetzelfde meemaken? Dan is de lotgenoten praatgroep die ik organiseer iets voor jou!