Langzaam maar zeker wordt het water opgeslorpt door de bloem. Ik druk stukjes plakkerig deeg op elkaar. Mijn handen, onderarmen, en de keuken hangen vol met stukjes deeg. De eerste poging tot kneden gebeurde iets te enthousiast. Het deeg wist mijn trouwring te stelen, maar na drie pogingen lukte het me om het juweel uit de klauwen van het plakmonster te bevrijden.

Het enige wat ik nu ken, is bloem - water - zout - gist. Hoe laat was het toen ik hieraan begon? Ik weet het niet meer. Kleine bubbeltjes drijven op de oppervlakte: water dat nog niet goed verdeeld is. Na het tellen van de zevende bubbel geef ik het op en steek ik mijn beide handen terug in het deeg.

Knijp. Trek. Duw. Gooi. Knijp. Trek. Duw. Gooi. Minuten verstrijken. Denk ik toch. Knijp. Trek. Duw. Gooi. Het water verdwijnt samen met de gist, het zout, en de bloem. In de plaats daarvan ontstaat er een samenhangende plakkerige puinhoop.

Proficiat, denk ik bij mezelf. Het is je zowaar gelukt om brooddeeg te kneden! Een snelle blik op de keukenklok leert me dat ik er een halfuur over deed. Vreemd, het voelde slechts aan als luttele minuten. Het "Flow"-effect: de tijd lijkt voorbij te gaan zonder dat je het beseft.

Betekent dat dat ik niet zomaar aan het kneden was, maar mindful aan het kneden? Het is me in ieder geval gelukt om alleen maar aan brood te denken - en aan mijn bijna verdwenen ring. Ik wou dat mijn zorgen ook zo konden verdwijnen.

De puinhoop in de mengkom laat ik even voor wat het is. Het moet zogezegd uren gisten: nadenken. Pruttelen. Moeilijke levensvragen beantwoorden. Ben ik wel gelukkig met die hoeveelheid gist? Zal ik te zout worden? Hoe zit het met mijn bubbelgehalte? Ondertussen moet ik de puinhoop in de keuken wél aanpakken, jammer genoeg.

Op een of andere manier voel ik me iets lichter in mijn hoofd - op een goede manier. Door een samenhangende plakkerige puinhoop te maken, dat hopelijk in de oven transformeert in iets geurig en eetbaar, heb ik onbewust ook een stukje puinhoop in mijn hoofd opgeruimd. De opgedroogde deegstukjes die aan mijn haartjes op mijn armen plakken doen pijn als ik ze eruit trek. Maar ik glimlach: mindful bakken doet niet alleen geen pijn, het is nog eens leuk ook!

Wil jij ook uit je hoofd, in je (bakkers)leven komen? Volg dan samen met ons dit recept om een heerlijk brood te bakken. Vergeet de puinhoop in de keuken niet aan te pakken…

Wat heb je nodig:

• 400 g tarwebloem
• 100 g roggemeel
• 320 g water
• 10 g zeezout
• 2 g gedroogde gist (dat is slechts 1/4de theelepel!)

Het stappenplan:

1. Doe je ring(en) uit!
2. Meng alles in een grote mengkom. Trek, duw, vouw, klop, … - het maakt niet uit: zolang alles maar na een tijdje één geheel wordt. Je kan met de hand nooit té lang kneden. Geniet van het plakkerig boeltje. Kneed zolang als je fijn vindt.
3. Laat het deeg twee uur rusten op kamertemperatuur, in de mengkom.
4. Haal het deeg uit de kom. Rol het op tot een bolletje of een lange sigaar. Maakt niet uit. Zorg gewoon dat het in het bakblik past.
5. Laat het bakblik nog eens minstens een uur staan, totdat het in volume verdubbeld is. Trek een plastieken zak over het blik om het te beschermen tegen tocht.
6. Bakken maar! In een voorverwarmde oven op 220 graden, ongeveer 45 minuten.

Vergeet niet dat naast mindful kneden en bakken, ook mindful eten veel meer voldoening geeft dan een boterham snel wegslikken!

// Dit artikel werd mogelijk gemaakt dankzij gastblogger Wouter. Meer weten over Wouter dan kan je terecht op www.brainbaking.com of liever meer weten over Wouter en zijn brood bakken al dan niet met zuurdesem? Dan kan je hier terecht: www.redzuurdesem.be //