Het afscheid nemen van een dierbare is in mijn ogen het zwaarste wat een mens in zijn leven hoeft te doen. Het gevoel of eerder alle gevoelens die daarbij komen kijken zijn bijna met geen pen te beschrijven. Het beschrijven aan iemand die het nog nooit heeft meegemaakt is geen sinecure, en dan nog... ondanks veel gevoelens ongetwijfeld universeel zijn tussen mensen die het wel hebben meegemaakt, zullen er nog wel belevingsverschillen zijn. Elk mens leeft en vertelt dan ook zijn of haar eigen verhaal.
Als de kans bestaat om nog laatste woorden van liefde uit te wisselen, laatste momenten te beleven, laatste aanrakingen te ervaren, dan nog geeft mijns inziens niets van dat alles voldoening. Ook als alles zo "perfect" en intens kan verlopen als haalbaar, dan nog speelt ergens het besef van het nakende einde wel zijn rol. De olifant in de ruimte die elk moment zichtbaar gaat worden, het ondraaglijke gevoel dat afscheid nemen moet, maar elke vezel in uw lichaam schreeuwt om nog meer tijd, meer momenten, meer "leven", want er zijn altijd wel nog dingen niet gezegd, dingen niet gedaan, dingen niet ervaren.
Wanneer afscheid nemen helemaal niet meer kan, worden de laatste intense momenten nog eens helemaal ontnomen. Van het ene moment op de andere kunnen er geen laatste woorden van liefde meer worden uitgewisseld, zijn er geen laatste momenten meer te beleven, geen laatste aanrakingen meer te ervaren. De olifant in de ruimte is meer dan ooit plots en helemaal aanwezig, precies alsof hij met zijn gewicht en lompe vorm alles in een keer heeft verwoest. Een hartverscheurend moment omdat elke vezel in uw lichaam schreeuwt om dingen die er niet meer zullen zijn, nooit meer en niet meer gegund zijn geweest. Afscheid bestaat dan, buiten de laatste groet, enkel in verbeelding. Verbeelding kan krachtig zijn, maar ook voldoende? Voor mij alleszins niet.
Het moment van afscheid nemen is als aan de ingang van een rollercoaster staan wachten tot de poorten open gaan. Plots is het moment aangebroken en is er geen weg terug. Hoewel je heel graag, heel hard zou willen weg rennen van dit alles, word je gedwongen om een kant op te gaan. De kant van de wagentjes. En waar je op een doorsnee dag in een leuk attractiepark met zijn twee (of meer) bent om gezellig samen een leuke namiddag te beleven, sta je er nu helemaal alleen voor. Ondanks alle angst en onzekerheden voor de toekomst, kan je niet anders dan (verplicht) instappen. En voor je het weet, ben je vertrokken voor een wilde rit doorheen het landschap van emoties, praktisch geregel en vooral het gemis evenals een gevoel van eenzaamheid. Ondanks dat de rest van de wagentjes vol zitten met mensen die het goed bedoelen en je willen steunen door dik en dun, kijk je naast je en merk je: "ik zit alleen in mijn karretje". Degene die normaal gezien naast je hoort te zitten is er niet meer. Hoe je het ook draait of keert: de rit moet je eigenlijk alleen maken, niet wetende wanneer het einde in zicht zal zijn. Onderweg zijn er de bochten, loopings en andere obstakels met 101 vragen over de praktische kant, de onzekerheden en angsten. Je stelt je vragen of het je wel zal lukken zonder je geliefde, wie je eigenlijk bent zonder die andere, hoe je dit gaat moeten aanpakken, of je nog ooit geluk zal kennen en misschien zelfs afvragen of je de rit zal overleven zonder kleerscheuren en tot op het einde.
Vroeg of laat zijn de emoties van afscheid nemen overweldigend. Waar de een er onmiddellijk mee wordt overvallen, zal bij de andere een soort van overlevingsmodus in werking treden en pas later het een en ander gaan doorsijpelen. Maar dat ze er (ooit) zullen zijn valt niet te ontkennen. Verdriet, ongeloof, woede, gevoel van onrechtvaardigheid, ... de waterlanders kunnen zo aanwezig zijn dat de zakdoeken eerder dweilen moeten zijn om de stortvloed tegen te gaan. Precies alsof iemand de kraan van onophoudelijke pijn en verdriet heeft open gezet, waarbij ook andere ongemakken als hoofdpijn en misselijkheid op bezoek komen. Misschien zelfs het letterlijk gevoel dat er vanbinnen iets "gebroken" is. Ogen zo opgezwollen dat er nog nauwelijks iets kan worden waargenomen. Want waarnemen, dat gebeurt al even niet meer. Er is alleen nog maar de pijn, het gemis, de 101 gedachten, de emoties maar wat er daarbuiten gebeurt daar is nauwelijks besef van. Het praktisch geregel dan ook liever kwijt dan rijk. We geraken verdoofd. Alsof we met ons hoofd onder water zitten, in een bubbel weg van de realiteit.
En toch... ook weer de volgende dag staat de zon aan de hemel, fluiten de vogels hun mooiste lied, passeren er vrachtwagens, mensen op de fiets, etc. Het leven gaat gewoon door, ongeacht wat er in iemand zijn mensenleven is gebeurd, en toch... toch lijkt nu niets meer hetzelfde.
Alles kan zo overweldigend zijn dat "normaal" functioneren misschien zelfs niet meer lukt. En ongeacht of het lukt, dan nog zijn er wel de gedachten en herinneringen die op elk moment van de dag even "binnen springen" en langer op bezoek blijven dan we zelf zouden willen. Maar aan de andere kant ook weer niet, want hoe pijnlijk het misschien ook is het te moeten ervaren, op deze manier zijn we toch nog even dichtbij de dierbare
Het zit in de kleine en grote dingen des levens: het gaan winkelen, een serie op tv, het eten,... overal zitten wel herinneringen aan degene die er niet meer is. Het is confronterend, pijnlijk maar aan de andere kant ook dikwijls een glimlach op ons gezicht waard. We worden met een warm gevoel overladen dat degene die er was er ergens nog wel "is", maar met de pijnlijke ondertoon dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik kan me inbeelden dat er sommige mensen zullen zijn die daarom net dingen gaan vermijden terwijl andere ze misschien net bewust zouden opzoeken. Wat het ook is, de realiteit is helaas wat ze is.
Soms denken we dat het gevoel nooit zal voorbij gaan, de situatie nooit zal beteren of nieuwe vooruitzichten zullen zijn. Wanneer de "raad des tijds" op bezoek komt, is voor elk mens anders, maar er komt wel degelijk een moment waarop het begint te beteren. Dat het lukt om geleidelijk aan de draad terug op te pikken. Met kleine stapjes, dan weer eens met een grotere pas, dan terug een babystapje, maar we slagen er wel terug in om onszelf weer in beweging te zetten. En dat kan zelfs in de meest kleine, eenvoudige dingen zitten.
Het is dan volgens mij belangrijk om daarbij ook effectief stil te staan en dat niet zomaar voor "vanzelfsprekend" of "waar" aan te nemen, maar zeker even terug te blikken op de prestatie en een zekere mate van trots te mogen hebben. Het zijn immers die vormen van bewezen kracht (hoe klein ook) die een nieuwe bron van kracht kunnen vormen voor de volgende stap. En indien we ons "schuldig" zouden voelen of een ander gevoel dat ons ervan weerhoudt, bedenk dan dat het geen afbreuk doet aan datgene waarvoor de dierbare stond noch voor de liefde en de band die er was. Ongetwijfeld zou ook deze trots geweest zijn en hebben aangemoedigd om ervoor te gaan.
Hoe we het ook draaien of keren, de realiteit is wat ze is. Op een gegeven moment is een dierbare niet langer in ons leven dus ja uiteraard is dat een (gedwongen) afscheid. Bijna letterlijk: "de ene scheidt zich af van de andere". Maar dat betekent daarom niet dat dit op alle vlakken ook effectief gebeurt. De gevoelens voor en de herinneringen van/gedachten over deze persoon zijn nog altijd dezelfde. Dat is niet veranderd, daarvan nemen we geen afscheid. Enkel de relatievorm is veranderd. Op deze wijze is een afscheid mijns inziens dan ook geen afscheid: de geliefde is van betekenis voor ons geweest en zolang dat zo zal blijven, dragen we deze mee op het pad van ons eigen leven. De ene keer misschien meer (mentaal) aanwezig dan andere keren, maar steeds als metgezel onderdeel uitmakend van wie we (geworden) zijn tot op het moment dat ook voor onszelf de tijd des levens komt stil te staan...
Hey! Ik ben Kristien. Welkom op mijn blog. Een platform vol inspirerende en motiverende verhalen over zelfzorg, creativiteit, uitdagingen en zelfontwikkeling.
Categorieën
Laatste Posts
Krijg gratis toegang tot de Lichtpuntjesbibliotheek met freebies voor het versterken van jouw mentaal welzijn!
Door op "inschrijven" te klikken ga je ermee akkoord dat ik je mag verblijden met mijn Lichtpuntjes in je mailbox.
Lichtpuntjes worden max. 2 keer per maand verzonden. Uitschrijven kan steeds via de magische uitschrijflink die je onderaan iedere mail vindt.